Stravinsky - Pulcinella | Strauss - Der Bürger als Edelmann

Dwa neoklasyczne dzieła inspirowane dawnymi wiekami w wykonaniu NFM Orkiestry Filharmonii Wrocławskiej

pod dyrekcją Jacka Kaspszyka.

Premiera albumu: 2010

Wydawca: DUX, Filharmonia Wrocławska im, Witolda Lutosławskiego

Dyrygent: Jacek Kaspszyk

Wykonawcy: NFM Orkiestra Filharmonii Wrocławskiej

Opis:

Siergiej Diagilew, wybitny rosyjski reformator baletu, znany był z organizowania imprez artystycznych zakrojonych na szeroką skalę. Jego paryskie Sezony Artystyczne (cykl wystaw malarskich oraz koncertów muzyki rosyjskiej), a zwłaszcza słynne Balety Rosyjskie (jedną z gwiazd był W.F. Niżyński) stały się inspiracją dla działalności wielu ówczesnych artystów, wśród których znalazł się rodak Diagilewa, Igor Strawiński. Ich spotkanie zaowocowało powstaniem kilku baletów, często przedstawiających dzieje legendarnej Rusi; do najważniejszych z nich należałoby zaliczyć Ognistego ptaka, Pietruszkę i Święto wiosny. (…) W utworach powstałych po I wojnie światowej kompozytor zwrócił się ku europejskiej tradycji muzycznej, spajając w całość rozmaite wzorce przeszłości z nowatorskimi technikami kompozytorskimi. Do takich utworów można zaliczyć Pulcinellę (1920) – suitę baletową, którą Strawiński zainicjował ideę szeroko pojętego muzycznego neoklasycyzmu. Podobnie jak poprzednie, także i ten balet powstał na zamówienie Diagilewa, który – bogatszy o doświadczenia kilku podróży do Włoch – gromadził w owym czasie materiały związane z commedią dell’arte i historią muzyki baroku. (…)

Neoklasycystyczne próby opracowywania dzieł muzyki dawnej podejmował również Richard Strauss i czynił to z powodzeniem; w kręgu jego barokowych zainteresowań szczególne miejsce zajmowała twórczość François Couperina i Jeana-Baptiste’a Lully’ego. Na warsztat wziął Strauss Mieszczanina szlachcicem tandemu Molier–Lully, czyniąc z muzyki teatralnej skomponowanej do tego ponadczasowego dzieła swoiste preludium dla Ariadny na Naxos. (…) Między jego Mieszczaninem a Pulcinellą Strawińskiego niemiecka badaczka dostrzega analogie dotyczące genezy obu kompozycji (proweniencja sceniczna), ich kameralnej obsady i dominacji tańców, aż po ideę kompilacji stylistyki barokowej z nowym językiem muzycznego przekazu.

Ramona Słobodzian. Fragment eseju zamieszczonego w booklecie dołączonym do płyty