Bella mia fiamma…

Efekt znakomitej współpracy genialnej sopranistki Olgi Pasiecznik i grającej na historycznych instrumentach Wrocławskiej Orkiestry Barokowej. Perełka fonograficzna z dziełami jednego z klasyków wiedeńskich. 

Premiera płyty: 2012

Wydawca: Narodowe Forum Muzyki, CD Accord

Dyrygent: Jarosław Thiel

Wykonawcy: Olga Pasiecznik, Natalia Pasiecznik, Marek Niewiedział, Wrocławska Orkiestra Barokowa

Arie koncertowe Wolfganga Amadeusza Mozarta – zaprojektowane, skrojone i uszyte po mistrzowsku z precyzją grand couturier’a na głosy ulubionych śpiewaków – tworzą teatr, w którym kostium, scenografia, a nawet libretto przestają mieć znaczenie. W centrum uwagi jest wewnętrzny świat bohatera, który kocha, cierpi, marzy, rozpacza, uwodzi, wątpi, nienawidzi, umiera i... żyje.

Obcowanie z tą muzyką jest niczym podróż na cudowną wyspę „statkiem” orkiestra, prowadzonym przez najpiękniejszy z instrumentów – ludzki głos.

Olga Pasiecznik

Andromeda? Sismano nel Mogol? Il curioso indiscreto? Cerere placata? Il burbero di buon core? W katalogu oper Mozarta nikt tych tytułów nie znajdzie, a jednak Mozart dał nam ich przedsmak, wtrącając się do dzieł innych kompozytorów, lub sięgając po wyjątki z gotowych librett, by zrobić prezent miłym sobie śpiewakom. Wynikało to z obyczaju panującego wówczas w operowym świecie, a którego wcieleniem były tzw. „arie di bagaglio”, czyli „arie z walizki”. Podróżni śpiewacy, obsadzeni w jakiejś premierze, nie zawsze mieli ochotę uczyć się nowej muzyki, sięgali więc do torby podróżnej, skąd wyciągali arie zastępcze, skrojone na miarę ich talentów i możliwości, po czym wstawiali je na właściwe miejsce. Czasami były to arie z innych oper tego samego kompozytora, czasami – z dzieł innego twórcy. Osobne kategorie stanowiły arie nowe, zamówione specjalnie do danego wznowienia ze zmienioną obsadą, a skomponowane albo przez oryginalnego twórcę, albo przez miejscowego intruza, oraz arie czysto „koncertowe”, bez żadnego scenicznego przeznaczenia – choć i one mogły się czasem w takim celu przydać.

Piotr Kamiński, fragment eseju z bookletu dołączonego do płyty

Nagrody:
– nominacja do nagrody Fryderyk 2013
– pięć Kamertonów – wyróżnienie magazynu „Diapason”